Μαθηματική Αφαίρεση και Γενίκευση
(Από την Εισαγωγή ...)
Στο νέο πρόγραμμα σπουδών εισάγεται ο όρος που φέρει το όνομα Μεγάλες Ιδέες των Μαθηματικών. Πίσω από τον όρο αυτό οι συγγραφείς αναγνωρίζουν: τη Μαθηματική δομή, τη Γενίκευση, τη Μεταβολή (κυρίως σαν τομέας της 'Aλγεβρας και Γεωμετρίας), την Ισοδυναμία ('Aλγεβρα και Μαθηματική Λογική), την Απόδειξη (κυρίως μέσα από τη Γεωμετρία), τους Μετασχηματισμούς (πρόγραμμα Klein εισαγωγή στην 'Aλγεβρα) και τη Προσέγγιση - Σύγκλιση (το συνώνυμο της Ανάλυσης).
Η Μαθηματική Αφαίρεση και Γενίκευση αποτελούν από μόνες τους δύο χαρακτηριστικά της Μαθηματικής διαδικασίας που διαμορφώνουν τον νου και την Μαθηματική έρευνα. Δεν θα ασχοληθούμε με τη διδακτική διαδικασία και τη γνωσιολογική διάσταση πρόσληψης των εννοιών. Φαίνεται μάλιστα ότι δεν προτίθεται κανείς να ασχοληθεί με αυτό στα Μαθηματικά του Λυκείου, για να ακριβολογούμε. Προτείνω να κάνουμε όμως μια προσπάθεια προσέγγισης αναλύοντας ένα αυθεντικό παράδειγμα από την Μαθηματική Επιστήμη.
Η Γενίκευση είναι μια μορφή της Μαθηματικής Αφαίρεσης όπου κοινές ιδιότητες διατυπώνονται σαν γενικές έννοιες ή ισχυρισμοί.
Τι είναι όμως η Μαθηματική Αφαίρεση? Τι λέει η Wikipedia:
Η αφαίρεση στα μαθηματικά είναι η διαδικασία εξαγωγής των υποκείμενων δομών, μοτίβων ή ιδιοτήτων μιας μαθηματικής έννοιας, αφαιρώντας κάθε εξάρτηση από αντικείμενα του πραγματικού κόσμου με τα οποία θα μπορούσε αρχικά να είχε συνδεθεί και γενίκευoντάς την να έχει ευρύτερες εφαρμογές ή να ταιριάζει μεταξύ άλλων αφηρημένων περιγραφών ισοδύναμων φαινομένων.
Προτείνουμε σαν παράδειγμα την 'Aλγεβρική Γεωμετρία για δύο λόγους: η εξελικτική της πορεία αναδεικνύει ανάγλυφα τη διαδιακασία της Αφαίρεσης και της Γενίκευσης και δεύτερον μπορούμε να βρούμε αυθεντικά παραδείγματα στα Μαθηματικά του Λυκείου χωρίς εκπτώσεις. Τέλος, είναι ένας κλάδος των Μαθηματικών που είναι ολόκληρος δομημένος πάνω στην αφαιρετική διαδικασία και ο οποίος είναι ακόμα σε εξέλιξη αφού δίνει ακόμα αποτελέσματα.
Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε ότι ο όρος Αφαίρεση (το ίδιο ισχύει και για τον όρο Γενίκευση) δεν υποδηλώνει μια ενιαία διαδικασία αλλά μια γενική διαδικασία μέσα στην οποία διασταυρώνονται διάφορες διαδικασίες που χρησιμοποιούνται διαδοχικά ή ταυτόχρονα.
Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα Αφαίρεσης και η Γενίκευσης:
-
Tο πολύγωνο είναι μια γενίκευση του τριγώνου, ο διωνυμικός τύπος (1+x)^n, τα ελλειψοειδή, παραβολοειδή κλπ είναι γενικεύσεις των κωνικών τομών, οι γενικεύσεις του εσωτερικού γινομένου διανυσμάτων και συναρτήσεων στην Ανάλυση Fourier, το μέτρο στη Θεωρία Πιθανοτήτων σαν γενίκευση του μέτρου ενός διαστήματος, κ.ο.κ.
-
Η έννοια του Τοπολογικού χώρου είναι ένα παράδειγμα της μαθηματικής αφαίρεσης.
-
H ταξινόμηση των τετραπλεύρων στο Buldungsplan fur Realschule της Γερμανίας, είναι ένα παράδειγμα γενίκευσης που προέκυψε από αφαίρεση πάνω στις γεωμετρικές ιδιότητες των τετραπλέυρων.
-
Η αναπαράσταση ακολουθιών από αναδρομικούς ή αναλυτικούς τύπους. Είναι επίσης ένα παράδειγμα γενίκευσης.
-
Η μετρική συνάρτηση f πάνω σε ένα σύνολο X, είναι μια αφαίρεση του μέτρου μεταξύ δύο σημείων με την πυθαγόρεια σημασία.
-
Γενικεύοντας τις συνήθεις πράξεις μεταξύ πραγματικών αριθμών, σχηματίζουμε γενικευμένες μαθηματικές δομές (ομάδες, σώματα, ιδεώδη, κλπ).
-
Η ταξινόμηση μαθηματικών αντικειμένων είναι ένα παράδειγμα αφαίρεσης. Με την ταξινόμηση οδηγούμε ένα σύνολο σε κλάσεις ισοδυναμίας. Δείτε για παράδειγμα το θεώρημα Weddeburn (1908), που ενοποιεί το σύνολο των πραγματικών αριθμών, το σύνολο των μιγαδικών, τα τεταρτοδόνια, και τους τετραγωνικούς πίνακες σε μία εννιαία δομή. Ένα άλλο γνωστό θεώρημα είναι το θεώρημα ταξινόμησης των αβελιανών ομάδων σε τέσσερες κλάσεις (κυκλικές ομάδες, εναλλακτικές ομάδες, κλασικές ομάδες Lie, απλές σποραδικές ομάδες). Υπάρχουν όμως παραδείγματα όπου η ταξινόμηση είναι αντίθετη της αφαίρεσης, δείτε Gowers Timothy eds, 2008: The Princeton Companion to Mathematics, Princeton University Press, (Κάθε πεπερασμένης διάστασης πραγματικός διανυσματικός χώρος είναι ισόμορφος με το R^n, για κάποιο n\in N).
-
H αφαίρεση σαν διαδικασία που απομονώνει τις εγγενείς ή αμετάβλητες ιδιότητες αντικειμένων και μελετάει την αντίδραση ενός αντικειμένου στους μετασχηματισμούς. Κλασική περίπτωση είναι η εργασία πάνω στη γεωμετρία του Klein. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο νόμος της αδράνειας του Sylvester: κάποιες ιδιότητες του πίνακα των συντελεστών μιας πραγματικής τετραγωνικής μορφής (ομογενή πολυώνυμα) παραμένουν αμετάβλητες κατά την αλλαγή συντεταγμένων.
Επίσης, το θεώρημα του Hilbert, όπου κάθε αλγεβρικό σύνολο πάνω σε ένα αλγεβρικώς κλειστό σώμα μπορεί να ταυτισθεί με τις κοινές ρίζες ενός πεπερασμένου αριθμού πολυωνυμικών εξισώσεων, με το οποίο θα ασχοληθούμε στη συνέχεια.
Η Αλγεβρική Γεωμετρία είναι η θεωρία που γεφυρώνει δύο κλάδους των μαθηματικών, όπως λέει άλλωστε το όνομά της. Το θεώρημα που δίνει αυτή τη σχέση είναι το Nullstellensatz του Hilbert. Το αποτέλεσμα αυτό είναι προϊόν συνεχούς Αφαίρεσης/Γενίκευσης των υποκείμενων εννοιών που φυσικά δεν σταματά εκεί. Η Αλγεβρική Γεωμετρία από τον Weil έως τον Scholze είναι ένα υπόδειγμα μιας εσχατολογικής Μαθηματικής Αφαίρεσης και Γενίκευσης.
Στη συνέχεια θα δώσουμε μια σειρά παραδειγμάτων μέσα από την ύλη των Μαθηματικών τoυ Λυκείου για να τονίσουμε το πως η Αφαίρεση/Γενίκευση αλλάζει τα εργαλεία της αποδεικτικής διαδικασίας. Ισχυριζόμαστε δε ότι η Μαθηματική δυϊκή διεργασία της Αφαίρεσης/Γενίκευσης αναδεικνύει συχνά ένα αθέατο μαθηματικό υλικό. Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε με δύο παραδείγματα Γενίκευσης στα Μαθηματικά. Κάθε κλάδος των μαθηματικών έχει τις δικές του ιδιόμορφες και κατάλληλες μεθόδους. Ο Whitehead έγραφε σχετικά:
Κάθε μαθηματικός κλάδος δημιουργεί τις δικές του εφαρμογές: έτσι η Αναλυτική Γεωμετρία είναι διαφορετικός κλάδος από τη Συνθετική Γεωμετρία και οι αυτοί κλάδοι διαφέρουν από την Προβολική Γεωμετρία. Πολλές προτάσεις είναι κοινές στους τρείς κλάδους ... Αλλά θα ήταν σοβαρό λάθος για την ανάπτυξη της επιστήμης να πάρω μια λίστα προτάσεων όπως εμφανίζονται σε κάποιους κλάδους και να προσπαθήσω να τις αποδείξω με μεθόδους των υπολοίπων. Μερικές προτάσεις θα μπορούσαν να αποδειχθούν με μεγάλη δυσκολία, κάποιες άλλες δεν θα μπορούσαν να δηλωθούν στην τεχνική γλώσσα ή τον συμβολισμό ενός κλάδου.
Στο πρώτο παράδειγμα θα δούμε του λόγου το αληθές της ρήσης του Whitehead με ένα γνωστό θεώρημα, το θεώρημα της Πεταλούδας. Το θεώρημα αυτό ανήκει στη Προβολική Γεωμετρία αλλά συνηθίζουμε να το αποδεικνύουμε με Ευκλείδεια Γεωμετρία. Στη συνέχεια, θα δούμε τη ταξινόμηση τετραπλεύρων που βρίσκεται στην βάση της φιλοσοφίας του Buldungsplan fur Realschule της Γερμανίας (Πρόκειται για το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης του Γυμνασίου. Το πρόγραμμα αυτό έχει επηρεασθεί από το Erlangen Program του Felix Klein).
Λυγάτσικας Ζήνων
Μάϊος 2023
Αυτόματες Αποδείξεις στη Γεωμετρία με τη Μέθοδο του Wu
(Από την Εισαγωγή ...)
Παρουσιάζουμε μια ανασκόπηση ενός αποτελέσματος την επιστήμης των υπολογιστών, ήδη γνωστού σαν μέθοδο Wu για την μελέτη της αυτοματοποίησης των αποδείξεων γεωμετρικών θεωρημάτων. Αρχικά θα περιγράψουμε τις έννοιες της ψευδο-διαίρεσης, της Αρχής και του αλγορίθμου τoυ Ritt. Επίσης, θα χρησιμοποιήσουμε ένα απλό αλγόριθμο γραμμένο στο Maple ver. 11.02, για να επεξηγήσουμε την μέθοδο με τρία γεωμετρικά θεωρήματα (Σημείο Steiner, γενίκευση του θεωρήματος Simson, σύγκριση ακτίνων των κύκλων Euler και Taylor). Η απόδειξη του τελευταίου θεωρήματος είναι χαρακτηριστική του πώς οι υπολογιστές μπορεί να χρησιμοποιηθούν ουσιαστικά στον μαθηματικό πειραματισμό και πώς τα πειραματικά μαθηματικά μας οδηγούν σε νέες προσεγγίσεις της αποδεικτικής διαδικασίας.
Tον 17ο αιώνα o Descartes έγραφε στο Discours de la methode, σχετικά με την μέθοδο επίλυσης προβλημάτων:
1) Χαράξτε ένα σχήμα.
2) Προσδιορίστε τι ακριβώς θέλετε να βρείτε.
3) Δώστε στις ποσότητες, γνωστές και άγνωστες, ονόματα (πχ x, y).
4) Γράψτε όλες τις αλγεβρικές σχέσεις μεταξύ αυτών των ποσοτήτων οδηγώντας το πρόβλημα σ' ένα πρόβλημα μαθηματικό,
5) Οδηγείστε στη συνέχεια το μαθηματικό πρόβλημα σ' ένα πρόβλημα υπολογιστικό της άλγεβρας εφαρμόζoντας οποιαδήποτε τεχνική έως ότου να μπορέσετε να βρείτε τους αγνώστους.
Αν το πρόβλημα οδηγηθεί επιτυχώς σε μια αλγεβρική εξίσωση ή ένα σύστημα πολυωνυμικών εξισώσεων, μπορεί σήμερα να λυθεί μηχανικά με την χρήση μαθηματικών λογισμικών. Προσπάθειες προς την κατεύθυνση έγιναν από τους Hilbert και Tarski. Το 1977 ο κινέζος μαθηματικός Wu Wen-Tsun, εισήγαγε μια εφικτή μέθοδο που μπορεί να δώσει αυτοματοποιημένες αποδείξεις γεωμετρικών θεωρημάτων. Στο άρθρο αυτό η απόδειξη του θεωρήματος του Feuerbach ήταν ένα από τα παραδείγματα. Ο αλγόριθμος συνίσταται στην εύρεση ενός πολυωνύμου αναφορικά σε μια εξειδικευμένη βάση μιας αλγεβρικής πολλαπλότητας. Εφαρμόζει grosso modo την ίδια αρχή με την αυτοματοποίηση των αποδείξεων στη διαφορική γεωμετρία που έγινε από τον Ritt. O Wu περιέγραψε ένα πρόγραμμα με το όνομα China prover, το οποίο περιλαμβάνει τρία μέρη:
-
μια βιβλιοθήκη γεωμετρικών προτάσεων καθώς και πολυωνυμικούς αλγορίθμους που επιτρέπουν τη μετατροπή μιας γεωμετρικής
κατάστασης σε μια αλγεβρική,
-
μετατροπή ενός συνόλου πολυωνύμων σ'ένα ισοδύναμο σύνολο, έστω CS, βάσει της μεθόδου του Ritt.
-
εφαρμογή ενός επαναληπτικού αλγορίθμου ψευδο - διαιρέσεων μεταξύ του πολυωνύμου-συμπέρασμα και του συνόλου
CS, έτσι ώστε αν το ψευδο-υπόλοιπο R στην έξοδο είναι μηδέν, το θεώρημα είναι αληθές ( όχι πάντα ) και αν είναι διαφορετικό του
μηδενός, το θεώρημα είναι ψευδές.
Η υλοποίηση αυτού του προγράμματος μας δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο να μπορούμε να αποδείξουμε γνωστά θεωρήματα, όπως για παράδειγμα αυτό του Morley, αλλά να εξετάσουμε την επαληθευσιμότητα ή μη νέων ισχυρισμών στην γεωμετρία έτσι ώστε να βρούμε νέα θεωρήματα.
To 1984, o Chou Shang-Ching του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Austin, έγραψε έναν αλγόριθμο στη Pascal και στη συνέχεια στο Macsyma, βασισμένο στη μέθοδο του Wu. Με τον αλγόριθμο αυτό απόδειξε 130 θεωρήματα της γεωμετρίας μεταξύ αυτών και τα θεωρήματα των: Simpson, Pappus, Euler, Desargues, Pascal και του κύκλου των εννέα σημείων. Στο άρθρο του, περιγράφει τον αλγόριθμο τριγωνοποίησης ενός συνόλου πολυωνύμων. Ας σημειώσουμε εδώ ότι, κατασκευάζοντας ένα σχήμα προσθέτοντας σιγά-σιγά σημεία, είναι εύκολο να πάρουμε ένα τριγωνοποιημένο σύνολο πολυωνύμων.
Το 1986 ο Wu θεμελιώνει μαθηματικά τη μέθοδό του χωρίς παρ' όλα αυτά να προσεγγίζει το μεγάλο πρόβλημα της χρονικής πολυπλοκότητας. Την ίδια χρονιά οι Chou και Schelter, χρησιμοποίησαν μια διαφορετική μέθοδο αυτόματης απόδειξης βασισμένη στη βάση του Groebner.
Το 1987 ο Gao Xiaoshan ελλατώνει την χωρική πολυπλοκότητα του αλγορίθμου. Έτσι, για παράδειγμα, στο θεώρημα του Morley ο μέγιστος αριθμός παραγομένων όρων από 1960 έγινε 400.
Το 1988, ο Chou δημοσιεύει το κλασικό βιβλίο πάνω στη μέθοδο του Wu. Στο βιβλίο αυτό περιέχονται 512 θεωρήματα με τις αποδείξεις τους χρησιμοποιώντας τη νέα μέθοδο καθώς και μια σύγκριση της μεθόδου του Wu με αυτή της βάσης του Groebner.
Το 1989 οι Buchberger, Collins, Kutzler, παρουσιάζουν τρείς αλγορίθμους που μπορεί να δώσουν αυτόματες αποδείξεις σε μη τετρημένα γεωμετρικά προβλήματα. Οι τρείς αλγόριθμοι είναι οι αλγόριθμοι της μεθόδου Wu, της βάσης του Groebner και ο αλγόριθμος της κυλινδρικής αλγεβρικής αποσύνθεσης του Collins.
Τέλος, το 2003 ο D. Wang ανέπτυξε μια βιβλιοθήκη στο Maple, με το όνομα epsilon 0.618, η οποία περιλαμβάνει σαν εφαρμογή, εκτός των άλλων, την μέθοδο Wu, με το όνομα geother.
Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στη Μαθηματική Επιθεώρηση της ΕΜΕ, τεύχος 79-80 (2013).
Λυγάτσικας Ζήνων
Μάϊος 2015
Α. Clairaut «Eléments de Géométrie»
(Από την Εισαγωγή ...)
Γιατί η Γεωμετρία;
Θα θέσω το εξής ερώτημα:
Το σχολείο του 21ου αιώνα είναι στραμμένο στις δεξιότητες. Οι δεξιότητες διαχέονται και δεν προυποθέτουν βαθιά γνώση του αντικειμένου γιατί υπάρχουν ανεξάρτητα από την συγκλίνουσα σκέψη. Πως θα μπορούσαμε να διαμορθώσουμε το κοινώς αποδεκτό syllabus της Ευκλείδειας Γεωμετρίας (συγκλίνουσα σκέψη) ώστε να γίνει η πίστα και της αποκλίνουσας σκέψης?
Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα στην ιστορία?
Η Ευκλείδεια Γεωμετρία είναι ένας αυθεντικός κλάδος της Μαθηματικής Επιστήμης και χαίρει εκτίμησης από όλη τη Μαθηματική κοινότητα.
Αυτά πιστεύουν οι Μαθηματικοί και δεν έχουν άδικο. Άλλωστε η πλειοψηφία των Fields Metal είναι πάνω στη Γεωμετρία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Υπάρχει ωστόσο ένα χάσμα μεταξύ της αντίληψης ότι η Γεωμετρία είναι ένα πεδίο έρευνας πολλά υποσχόμενο και της αντίληψης ότι η Γεωμετρία είναι ένα αντικείμενο διδασκαλίας. Το χάσμα αυτό όσο πάει και βαθαίνει όλο και περισσότερο.
Μέχρι σήμερα κανένας συμβιβασμός δεν έγινε ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα, αν και δεν είναι σπάνιες οι φορές, όπως θα δούμε, που αντικείμενα και ιδέες προχωρημένες έχουν εισαχθεί στο στοιχειώδες επίπεδο της βασικής εκπαίδευσης.
Η εισαγωγή του σύγχρονου δεν είναι εύκολη. Δεν αρκεί να αφηγούμαστε τα τελευταία επιτεύγματα της επιστήμης, ούτε να προτείνουμε στους μαθητές μοντέρνες δραστηριότητες. Αντίθετα μάλιστα, έχουμε παρατηρήσει ότι η άκριτη και αόριστη εισαγωγή έστω και ψηγμάτων διαδικασιών και δράσεων της σύγχρονης Μαθηματικής δραστηριότητας όχι μόνο δεν φωτίζει το αντικείμενο αλλά αντίθετα οδηγεί σε μια παρεκκλίνουσα κατανόηση της σύγχρονης Μαθηματικής Επιστήμης. Η παρεκκλίνουσα αυτή συμπεριφορά δεν είναι άσχετη, σχετίζεται με μια αντίστοιχη παρέκκλιση της χρήσης συγχρόνων τεχνικών μεθοδολογιών και τεχνικών. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε τεχνικές που προσπαθούν να πιστοποιηθούν σαν μοντέρνες υιοθετώντας εργαλεία από δω και από κει, όπως είναι τα Συστήματα Δυναμικής Γεωμετρίας.
Το σύγχρονο δεν είναι διάφανο, όπως είναι το παλαιό. Το σύγχρονο περνάει από μια ερμηνεία των αιτιών που το γέννησαν και το ανακάλυψαν και οι οποίες αιτίες στη βασική εκπαίδευση είναι κατ’ ουσία προβληματικές. Η ερώτηση λοιπόν διχάζεται ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να διδαχθεί (για τη μετάδοση του νέου) και σε αυτό που μπορεί να διδαχθεί στο επίπεδο της μαθητείας.
Για να κάνω πιο ακριβές αυτό που λέω, ας δούμε το πως η έννοια του μετασχηματισμού τροφοδοτεί αυτό το χάσμα μεταξύ της παράδοσης και του σύγχρονου στη διδασκαλία της Γεωμετρίας. Είναι γνωστό ότι μετά το Erlangen Πρόγραμμα του Klein η γεωμετρία είναι μια μελέτη των αναλλοιώτων μεγεθών όταν μια ομάδα μετασχηματισμών δρα πάνω σέ ένα γεωμετρικό σύνολο αντικειμένων. Ο ίδιος ο Klein συνεπικορούμενος από τους Fehr και Laisalt, είχε την άποψη να εισάγει τους μετασχηματισμούς στην στοιχειώδη εκπαίδευση. Αυτό όμως θέτει δύο προβλήματα....
Τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, αν και είναι το σημαντικότερο βιβλίο της Γεωμετρίας (το δεύτερο μετά την Βίβλο σε κυκλοφορία στον δυτικό πολιτισμό), δεν έχει καμία παιδαγωγική και διδακτική αξία. Πρόκειται για ένα βιβλίο καθαρά επιστημονικό, πρότυπο ίσως για κάθε επαγγελματία μαθηματικό. Για το λόγο αυτό δεν θα ασχοληθούμε με το περιεχόμενό του.
Περνώντας από τις πρακτικές Γεωμετρίες των Fibonacci (1223), Ramus (1569) μέχρι την Γεωμετρία της εποχής μας, σημειώνω τρία συγγράμματα που κατα την γνώμη μου μπορεί να εμπλουτίσουν τον σημερινό διάλογο σχετικά με την εξέλιξη της μαθηματικής παιδείας γενικότερα.
-
Α. Clairaut, Eléments de Géométrie (1741).
-
Julius Henrici & Peter Treutlein, Lehrbuch der Elementar Geometrie (3 v., 1881-1883) και
-
Emile Borel, Géométrie: premier et second cycles (1905).
Το μεν πρώτο γιατί είναι ένα βιβλίο πρακτικής γεωμετρίας που έχει σαν στόχο όχι την πρακτική άσκηση της γεωμετρίας αλλά τη χρήση της πρακτικής γεωμετρίας για να διδάξει Γεωμετρία.
Το δε δεύτερο και τρίτο, εισάγουν ουσιαστικά την διδασκαλία της γεωμετρίας μέσα από γεωμετρικούς μετασχηματισμούς, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Μάλιστα, στα μέσα του 19ου αιώνα, εισάγεται για πρώτη φορά μαζί με τους μετασχηματισμούς και η αναλυτική γεωμετρία, οι κωνικές τομές και ένα μεγάλο μέρος της τριγωνομετρίας.
.................................
Μεταξύ του 1734 και 1736 ο Clairaut έγραψε ένα σημαντικό εγχειρίδιο διδασκαλίας της Γεωμετρίας με προβλήματα και κατασκευές. Ίσως να το εμπνεύστηκε από τον πατέρα του που ήταν δάσκαλος των μαθηματικών ίσως, από τα μαθήματα που έδωσε στον κόμη του Châtelet. Το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1741 και έγιναν πολλές επανεκδόσεις στην Γαλλία. Το 1836 μεταφράστηκε και χρησιμοποιήθηκε στο εθνικό σχολείο της Ιρλανδίας, στην Ιταλία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε στο τεχνικό σχολείο μέχρι στις αρχές του 20ου αιώνα. Επίσης, έχει μεταφρασθεί και διδαχθεί στην Γερμανία.
Βέβαια το περιβάλλον του σχολείου στην εποχή του Clairaut είναι τελείως διαφορετικό από το δικό μας, τα μαθηματικά διδασκόταν στην τελευταία τάξη σαν το μάθημα της «φιλοσοφίας». Είναι όμως το πρώτο παιδαγωγικό βιβλίο της Γεωμετρίας ...
Λυγάτσικας Ζήνων
Οκτώβριος 2018